Mijn ideale leven - ondanks en dankzij de ziekte kanker

In de periode dat mijn systeem de chemo’s ‘proceste’, zat ik vaak uit het raam te staren. De eekhoorn en de vogels in onze mooie bostuin zorgden voor vermaak. Voor het eerst in mijn leven realiseerde ik me dat ik niets hoefde. Ik kon ‘gewoon’ zitten en zijn. Simpel ZIJN met hoofdletters, in het NU. Geen taken, verwachtingen, plannen en opdrachten - alleen doen waar ik zin in had en waar ik capabel voor was op dat moment. Het bleek een ‘blessing in disguise’. Dit had ik nooit eerder zo ervaren. In mijn hele volwassen leven was er altijd wel iets dat moest - was het niet van anderen dan was het wel van mezelf. Dit ‘niets hoeven’ en simpel ‘zijn’ dat ik in die chemomaanden leerde kennen, beviel dusdanig dat het nu de leidraad is in mijn palliatieve bestaan.

En ik kan melden dat mijn leven - terwijl ik dit schrijf - redelijk ideaal is, ondanks en dankzij de ziekte kanker

Na de kuren heb ik me op een gegeven moment afgevraagd wat te doen met de rest van mijn leven. Iedere dag leven alsof het de laatste is, is onmogelijk. Een bucketlist heb ik niet en op de bank zitten en wachten totdat de dood daadwerkelijk aanklopt, is niet mijn ding. Wat helpt is dat ik me goed voel(de), pijnvrij ben en volop (levens)energie heb. Alleen teveel prikkels en moeten zijn een ding. Nou kon ik daar sowieso al niet zo goed mee over weg, de chemo’s hebben deze ‘eigenaardigheden’ een duwtje gegeven, zodat ik ze echt serieus moet nemen. En natuurlijk grijpt de hele situatie me af en toe bij de keel, helemaal als er onderzoeken gepland staan en/of lichamelijke pijntjes zijn.

Volgens mijn eigen regels leven tijdens de ziekte kanker

Ik werk nog steeds als zelfstandig ondernemer, maar nu minder, anders en helemaal volgens mijn eigen regels: ik maakte van tekenen mijn ‘hoofdactiviteit’, naast mijn primaire invulling van de dag: goed voor mezelf zorgen en het leuk hebben (met mijn partner, familie en vrienden). Het intuïtieve tekenen kan ik doen als het mij uitkomt en bovendien heb ik daar mijn hoofd niet al te hard bij nodig. Is er een opdracht, zoals bijvoorbeeld voor illustraties, dan zorg ik dat ik daar voldoende tijd voor heb. En schrijf- en communicatieklussen zoals ‘vroeger’, die doe ik ook, maar… daarvoor geldt eveneens ‘easy going’. Alleen als ik ruimschoots de tijd heb en deze opdracht relaxt kan afhandelen, neem ik hem aan. Gelukkig is dit allemaal ook financieel haalbaar. Wat inkomsten uit werk, spaargeld, een kleine arbeidsongeschiktheidsuitkering en een naar voren gehaald pensioen maken dit mogelijk. En niet te vergeten: mijn vriend die bijspringt als het nodig is - een luxe positie, dat realiseer ik me en daar ben ik enorm dankbaar voor.

‘Op scherp’

De ziekte kanker en mijn ‘urge to live’ hebben geleid tot keuzes die ik anders waarschijnlijk (nog) niet zo gauw zou maken. Het zet(te) de boel een soort van ‘op scherp’ - ten gunste van mezelf. Maar zo kan ik nu - ondanks en dankzij de ziekte kanker - wel zoveel mogelijk mijn meest ideale leven leven: niets hoeven en vooral doen waar ik blij van word. Hopelijk lukt dat nog een flink aantal jaar - ik ga ervoor!

Marianne Roelofs (1964) woont in Diever (Drenthe) samen met haar vriend, ze kreeg in 2018 voor de eerste keer de diagnose kanker (wekedelen: leiomyosarcoom). Na een operatie ging het jaren goed, totdat de ziekte zich medio 2022 weer liet zien, uitgezaaid. Marianne staat onder controle bij het UMCG, en wordt daarnaast onder andere begeleid door een natuurgeneeskundige, die de nodige mineralen, vitamines enzovoorts voorschrijft en een lichaamsgerichte therapeut. Haar dieet is compleet op de schop gegaan, ze slaapt op een aardingslaken en gaat elke avond onder zeil met een online meditatie. Ze wordt blij van kunst zien en maken, wandelen, zwemmen, fotograferen, zeilen en goede diepgaande gesprekken.