Britt is alleenstaande moeder van twee kinderen en pas 38 jaar als ze de diagnose borstkanker krijgt. Ze weet nog dat ze alleen op de parkeerplaats stond. ‘Je stapt op een trein waar je niet meer uit kan.’ Ze ervaart het als een vreemde tijd. Kanker overkomt je. Ze voelt zich niet ziek en toch zit er iets in je waar je dood aan kan gaan. Ze opgeleid als verpleegkundige en weet: kanker hoeft niet het einde te zijn.
Ze zet de knop om en gaat als vanouds in de vechtmodus. Gaan met die banaan. Het behandelplan bestaat uit chemo’s en bestralingen. Ze kan borstsparend worden geopereerd maar Britt voelt intuïtief aan dat de borst eraf moet. Na veel aandringen stemt de arts in. Gelukkig. De patholoog ontdekt in het borstweefsel nog drie tumoren.
‘Artsen vragen te weinig. Waarom vragen ze niet ‘wat zegt je lijf, wat zegt jouw gevoel?’
Ze ondergaat alle behandelingen en is dan ineens klaar. De agenda is leeg, heel gek. Wat ze ook gek vindt is dat er geen georganiseerde nazorg is in Nederland. Dat je het allemaal maar zelf uit moet zoeken.
Kanker is niet het einde maar een nieuw begin
Ze ontdekt dat ze niet meer kan en wil meedraaien op de oude manier. Het is anders geworden. Ze staat anders in het leven en kijkt anders naar het leven. Terwijl ‘de maatschappij’ verwacht dat je weer-gaat-meedoen. Je moet vooral niet in-de-kanker-blijven-hangen. Terwijl je net hebt ervaren hoe kwetsbaar je bent als mens. ‘Er wordt te veel van je verwacht. Als je meegaat in die gekte loop je later vast. Je mág het lastig vinden om kanker te hebben’, vindt ze. Het meeste daarna heeft te maken met spanning.
Ze krijgt hartkloppingen, paniekaanvallen en blijft moe! Het is pure stress.
Uiteindelijk gaat ze naar een IPSO Centrum. Ze dacht altijd dat dat voor oude mensen was maar dat blijkt helemaal niet zo te zijn. Ze vindt erkenning en herkenning, en wordt vrijwilliger voor het Vechtgenotenhuis in het ziekenhuis. Ze kan op de afdeling oncologie haar ei kwijt en doet wat ze zelf heeft gemist: een praatje maken met de patiënten. Vragen hoe het met ze is, vertellen over het IPSO Centrum. Ook gaat ze voetreflex en een andere massageopleiding volgen.
Kanker is niet het einde
Tijdens een gezellig weekendje weg met haar zus en een vriendin ontstaat er iets moois. Ze vragen zich tijdens een wandeling af ‘is dit het nou?’ Ze gaan brainstormen.
‘Wat als wij mensen gaan helpen die gestrest uit een behandelingstraject komen.’ Ze besluiten hun krachten te bundelen en samen iets gaafs op te zetten: bewegingsvrij.nl
‘Sporten voor je brein om die te ont stressen, mindfulness trainingen en ze willen nog veel meer. Inmiddels zijn ze drie jaar verder en ze groeien gestaag.
Dromen
Een grote droom van Britt is dat we samen een wereld creëren waarin we vooral mens mogen zijn.
Een kleine droom is dat ze onderdeel mag zijn van de verandering. Dat ze mensen in hun kracht kan zetten want ze ontdekte dat kanker niet het einde bleek te zijn.
Comments