Jacqueline heeft een dochter van 20, een zoon van 22 en net 4 jaar verkering als ze midden in de coronatijd de diagnose borstkanker krijgt. Ze wil het liefst meteen het ziekenhuis uitrennen om keihard te kunnen huilen. Maar haar vriend legt zijn hand op haar been en zegt: ‘schat, ik blijf bij je hoor.’
Voor de diagnose werkt ze 32 uur in de GGZ, ze moet als alleenstaande moeder niet alleen zichzelf maar ook haar zoon en dochter onderhouden. Nadat ze klaar is met de behandelingen heeft ze een gesprek met haar leidinggevende. Ze is doodvermoeid door alles en heeft een voorstel om een aantal dagen in een andere groep te gaan werken. Haar oude werkplek is te zwaar voor dat moment. Het enige antwoord dat ze krijgt is: ’nee.’ Ze is maanden boos en teleurgesteld. Helemaal als ze op LinkedIn een post van haar werkgever ziet: ‘Want iedereen telt mee.’ Jaja, behalve je personeel,’ denkt ze. Twee jaar na de diagnose komt ze terecht bij het UWV. Ze wordt voor 52% afgekeurd en is daar uiteraard niet blij mee.
Hoe pak je de draad van het leven op na kanker?
Ze pakt haar creatieve projectjes weer op want daar wordt ze blij van. Ze wil alleen nog maar dingen doen waar ze blij van wordt. Ze merkt ook dat ze assertiever is geworden door de kankerdiagnose want ze heeft niets meer te verliezen, lijkt het. Als ze op controle is bij de oncoloog, het is een wetenschappelijk type die vooral oog heeft voor zijn laptop, en hij haar tijdens het gesprek niet één keer aankijkt besluit ze het ziekenhuis een bericht te sturen. Ze wil opnieuw een gesprek met de oncoloog. Ze vindt het best spannend om hem weer te zien maar hij is als een blad aan de boom veranderd. Raakt zijn toetsenbord niet aan, het is een verademing, ze hebben een fijn gesprek. Hij vraagt zelfs op een gegeven moment of het ok voor haar is om nu haar verhaal in zijn laptop te typen. Daarvan leerde ze dat je wel zelf je mond moet opentrekken als je iets wilt. Voor de kankerdiagnose zou ze dat nooit hebben gedurfd want dat zeg je niet tegen een arts.
Ze pakt een andere draad op na de kanker
Jacqueline wil graag weer aan het werk maar weet nog niet hoe of wat. Ze wil alleen nog maar dingen doen die haar gelukkig maken. Iets creatiefs en met mensen. Nou ja, eigenlijk weet ze het wel: een eigen bedrijf starten waarin ze workshops kan geven aan mensen met een beperking want die hebben vaak weinig zelfvertrouwen.
Haar zoon studeert dit jaar af aan de Toneel Academie, als regisseur. Voor zijn ‘Delft Fringe Festival’ heeft Jacqueline een houten kijkdoos gemaakt. Haar zoon had altijd slaapproblemen waardoor er bij hem een fascinatie voor slapen is ontstaan. Hij heeft zichzelf gefilmd tijdens het slapen en dat filmpje draait in de houten kijkdoos, zodat mensen nieuwsgierig worden naar de voorstelling. Haar dochter is ook al heel creatief en zij heeft de posters gemaakt.
Doen wat me blij maakt en mezelf meer rust gunnen, dat is wat Jacqueline de komende tijd gaat doen!
Meer verhalen over hoe je de draad van het leven kan oppakken vind je in de podcast 'Over Koetjes en Kanker.'
Commenti